Vragen, visite & vakantie!

De laatste paar weken zijn voorbij gevlogen! De klas wist voor de vakantie steeds beter wat er van ze verwacht wordt, maar het blijft lastig publiek. Iedere dag wordt je opnieuw geconfronteerd met les inhouden, toets eisen en rekennormen die onhaalbaar zijn. Dit roept vragen op die veelal onbeantwoord blijven of waarbij het beter is om niet eens naar het antwoord te zoeken. Ik vraag me, zoals vele andere ingevlogen Nederlandse leerkrachten dagelijks af: waarom werken ze hier met de allernieuwste taal- spelling- en woordenschatmethode? De methode waar de meeste scholen in Nederland jaloers op zijn. Terwijl deze methode totaal niet aansluit bij de doelgroep! Waarom moeten we kinderen leren wat een lovend, zodanig en perplex is als ze nog niet eens weten wat een brievenbus is? Waarom gaan de verhalen van begrijpend lezen over de politieauto's in Nederland waarbij woorden als busbanen en fietspaden voorbij komen, terwijl deze niet eens bestaan op Aruba? En zo gaat het maar door.. Met als afsluitende vraag: wat bereik ik dan eigenlijk bij deze kinderen in een jaar? Deze kinderen die zoveel beter zouden worden van succeservaringen, maar die echt veel te weinig ervaren. Ik kan ze zoveel liefde geven, maar uiteindelijk worden ze keihard gestraft als ze de juiste cijfers niet hebben. En dat is dan het punt waarop een conflict ontstaat tussen mijn zorgen, kennis en geweten.

Terwijl ik dat schreef lag ik heerlijk met Marianne op een gigantisch loungebed op Bonaire. Met uitzicht op klein Bonaire, tijdens een van de heerlijkste dagen sinds mijn aankomst in het Caribaïsche gebied. Marianne was de eerste die mij hier een bezoekje kwam brengen. En het geluk is dat hierin ook mijn vakantie viel. Dus hebben we lekker 5 dagen Bonaire geboekt. En ik geloof dat ik verliefd ben.. Bonaire, wat ben je mooi! Snorkelen tussen de prachtigste vissen, de zoutpannen met het roze water, de slavenhuisjes langs de helderblauwe Caribische zee, flamingo's spotten en wilde ezels vermijden, windsurfen op de wilde golven en kayakking tussen de kwallen in de Lac Bays mangroce, culinaire hoogstandjes en heerlijke coctails, lieve tijdelijke vrienden en gek dansende cassanova's, aangeschoten Jeep tochten en cruisen op een roze scooter. Ik kom terug, maar dan met mijn PADI!

En nu zijn we alweer een week verder en is er natuurlijk van alles gebeurt. Zo hebben we het geluk gehad dat onze vlucht niet meer bestond en dus op kosten van InselAir een overnachting bij Van der Valk hebben gekregen. In een Junior Suite!! Zo wat hebben wij gegild bij binnenkomst, sorry buren! Twee mega bedden, een badkamer met een bad en een aparte douche. Niet dat we het anders niet goed hebben, maar het was even heerlijk zo een mega verblijf te hebben. Een terras met uitzicht op de haven, heel mooi. En precies goed voor de 7 uurtjes die we nog moesten overbruggen. Voelde wij ons even tijdelijk High Class, hahaha! We moesten echt terug naar Aruba, want er stond ons woensdagochtend een quad tocht te wachten, donderdag een dagje Palm Island, vrijdag een catamaran toch met open bar (!) en zaterdag een dagje naar de Local Market. MAAR JA, iedereen weet hoe dat is afgelopen, we waren te laat voor de ochtend quad tocht. Dus hebben we de middag gepakt en na onze eerste stop (Natural Bridge) hebben we een ambulance ritje mogen ervaren. Om vervolgens 4 dagen in het Hospital te liggen met een zwaar gekneusde heup en bovenbeen, hersenschudding en gekneusde ribben. En wat heb ik geslapen daar, hele dagen, tot het bezoekuur. Dat was natuurlijk lachen, gieren en brullen. Als ik door de zuster op de POSTOEL naar de wc werd gebracht zong ik: You see me rollin'. Gelukkig maar, want het had echt veel erger af kunnen lopen! Uiteindelijk wat ik precies op tijd uit het Hospital om Marianne nog naar het vliegveld te kunnen brengen.

Nu ben ik de eerste week gelukkig door gekomen, er wacht me er minimaal nog eentje die ik saai en eenzaam door moet zien te komen tot ik mijn arts heb gezien. En eerlijk gezegd, vermaak ik me prima! Vanuit huis kun je gelukkig ook genoeg betekenen in het onderwijs. En als iedereen dan thuiskomt gaat het dak eraf, want ja ik blijf natuurlijk mezelf en ook met krukken valt er genoeg te beleven! Ik heb al genoeg bijnamen, waarvan ik de helft zelf heb bedacht: loenatik, handicaptje en Piet Invalid. Gelukkig kan ik nog wel koken, en zit ik dan heerlijk met mijn stoeltje voor het gasfornuis. Ik kijk ernaar uit om rond te rennen, vliegen, springen en huppelen. Bommetje te doen in het zwembad en weer voor de klas te staan. Even die pijn, de zwelling en die krukken wegwerken en we kunnen weer! (Die quad tocht heb ik nog tegoed)

Liefs,
Mies